همگی، سلام

سال نو رو بهتون تبریک میگم

ممنون از کسایی که الان دارن اینو میخونن،

ما سال نو رو در نیویورک جشن گرفتیم. باعث افتخاره.

امروز حین زمان استراحتمون با پرسنل راجع به خیلی چیزها صحبت کردم. یکم ترسیده بودم... و هنوز هم یکم میترسم، ولی حالم خیلی خوبه.

تمام مدت گیج بودم، این صحنه ها نا آشنا هستن...

نمیدونم چندبار چشمهامو مالیدم با این فکر که این صحنه ها دقیقا همونایی هستن که در فیلم "تنها در خانه" بودن.

هنوز هم،زمانهایی هست که احساس میکنم خیلی کوچیکم. در اون لحظه ها، اگر سرم رو بلند کنم و به کنارم نگاه کنم، اگر به دوستانم که کنارمن نگاه کنم، کلمه ی "ما" خیلی برام‌ بزرگ بنظر میاد.

بطور خارق العاده ای محشره. حس میکنم که تبدیل به گالیور شدم و بعد به یه ستاره ی کوتوله.

پرسنل اینو گفتن.

واقعا هم شوخی نمیکردن. من دیدمش و هنوز هم میبینمش. اون مهم ترینشونه.

فکر میکنم اون ، چیزی بود که انگار قبلا هم بطور دائم شنیده بودم، ولی امروز این کلمات بطور خاصی برام جدید بودن.

هرچیزی که هست، همدیگر رو به عنوان غریبه ملاقات میکنیم ، مثل دوستایی که همدیگر رو آفلاین میشناسن،یا مثل اسم های بی شماری که بطور اتفاقی در یه موج رادیویی بزرگ میشنوید، ولی این باعث میشه که گاهی نسبت به هم مشکوک بشیم. 

"آیا اون شخص واقعا خلوص نیت داره؟"

"آیا این عشق واقعیه؟"

"اونا میگن منو دوست دارن ولی واقعا دارن؟"

همچین چیزایی...

امسال، مثل همیشه زندگی‌ میکنم، نه، کمی بیشتر از قبل زندگی میکنم. میخوام‌ با خلوص نیت بیشتری زندگی‌کنم تا حمایت و عشقمون به حتی یک نفر بیشتر از قبل برسه. من،همچنین، دیگه دو دل نمیشم و کلمات محبت آمیز رو همونجوری که هستن میشنوم. با این امیدواری ادامه میدم که برای همدیگر نماد معناداری باقی بمونیم. 

امیدوارم شادی، بجای اینکه با چهره ای مه گرفته باشه، بطور خالص و عاشقانه بینمون در جریان باشه. 

بی تی اس و آرمی داستانمون در ۲۰۱۰ رو نوشتن! بیاید در سال ۲۰۲۰ هم همچنان به نوشتن ادامه بدیم. 

ازتون میخوام که لطفا مراقبمون باشید، من هم اینکارو میکنم.

بار دیگه متوجه شدم که هرچیزی که دارم رو شما بهم دادید، ازتون ممنونم و دوستتون دارم.

سال جدید پر باری رو داشته باشید!!