" واقعا 'زمان' به چه معناست؟

گاهی حس میکنی آروم و بی صدا میاد و میره و گاهی حسِ دیدن سنگی رو داره که روی ساحل بدون اینکه کسی متوجه اش بشه، تغییر شکل داده. اگر دیدگاه اول رو در نظر بگیری زمان کوتاه به نظر میاد و‌اگر با دومی پیش بری، طولانی میشه. از زمانی که در تابستان 2010 به سئول اومدم و در خوابگاهِ نونهیون-دونگ ساکن شدم، دقیقا ده سال میگذره. حس میکنم که الان واقعا تبدیل به شهروند سئول شدم.

با توجه به ذات بی تی اس، اغلب اوقات ما به نقطه ی شروع و گذشته امون نگاه میکنیم. اما نگاه کردن به تک‌تک عکس های دبیو که امروز پست شدن، برام جالب و ناآشنا بود چون شبیه کسی که از خودم در گذشته به یاد داشتم نبودن، مثل گشتالت

با اسم رپ مانستر و اون مدل مو و شخصیت محکم دبیو کردم و با وجود تمام تغییرات ، فکر میکردم که تغییر نکردم، چون تصویری که از خودم ساخته بودم به شدت قوی بود. اما من شخصی رو پیدا کردم که از یک دوره دیگه، بهم لبخند میزد. 

اومم.. امروز موقع تمرین رقص با بچه ها خیلی خندیدم. بلافاصله یاد نامه ی پر روحیه ام بعد از دبیو افتادم، که داخلش بهتون قول داده بودم که باعث افتخار همتون میشم. تاریخ ها، سالگردها، واقعا نقش ویژه ای رو توی زندگی ای که خسته کننده شده بود ایفا کردن. اینکه اعداد به تنهایی باعث خوشحالیت میشن چیز شگفت انگیزیه.

بالاخره میتونم نفس راحت بکشم. نعمت بزرگیه که تونستیم باهم در کمال سلامت و همراه با لبخند در این راه قدم برداریم. دوستامو که میبینم الان چقدر فوق العاده شدن باعث میشه خودمو تشویق کنم. چند چیز که باعث قوت قلبم میشن، که متوجشون نمیشم، که نمیتونم توضیحشون بدم، هنوز از درونم جوونه میزنن. لحظه ای که هنوز دلتنگشم و دیگه تکرار نمیشه.. اما از اینکه اتفاق افتاده خوشحالم و الان هم بخاطر همین زمان حال خوشحالم. با اینکه عکس های جوونی های ناپخته و سخت گیرم اینور و اونور پخش میشن و باعث خجالتم میشن.. بازم این حقیقت که منِ دیروز باز هم خود منه تغییر نمیکنه. هوس کردم عکس های دوران فارغ التحصیلی مو ببینم با اینکه خیلی وقت پیش آلبومشو پاره کردم..   

با دیدن اخبار به این فکر کردم که دنیای امروز با دنیای هفت یا ده سال پیش چه فرقی داره. اون موقع چکار میکردم، دست و پا زدنِ الکی، سر و وضع نامناسب.. اما عشق عمیقی که از اطراف دریافت کردم باعث شد که اونا از بین برن‌. با حس عاجزانه ای که هنوز ذهنمو مشغول به خودش کرده، به عنوان یک آدم ساده من خودمو مجبور به فکر کردن راجبه اعمالم میکنم . این روشیه که هفت سال زندگی کردم. مرسی که بهم فرصت زندگی دادید. نذاشتید تسلیم بشم، از صمیم قلبم متشکرم. همونطور که توی این هفت سال گفتم، من تمام تلاشمو خواهم کرد. و توی بنگ بنگ کن فردا بهتون نشون میدم. بازم مثل همیشه امیدوارم که عشقم قلب هاتون رو لمس کرده باشه. 

حتی عشق هم در مقابل حسی که من به شما دارم ناچیزه آرمی.

- نامجون